Vorig jaar (2017) liep ik voor het eerst de grootste afstand van de Röntchenlauf in Remscheid, Duitsland. Dat is precies ander halve marathon, 63,3 kilometer. En dat was me goed bevallen. Een mooie loop door een prachtig landschap, voor een groot deel over onverharde paden. Wel erg zwaar. Sowieso die afstand, maar ook omdat er bijna geen vlakke meter in zit. Het is constant stijgen en dalen. Volgens de organisatie 1300 hoogtemeters, volgens mijn horloge 1800. Hoe dan ook; een pittige loop.

Vrienden

Op een kwartiertje van de start wonen goede vrienden van mij. Daar kan ik de avond ervoor slapen en ook na de wedstrijd bijkomen. Ik moet er niet aan denken om drie uur in de auto te zitten om terug naar huis te rijden. Dus zondag stonden we rond half zeven op om naar de start te rijden.

Het was koud die ochtend. Erg koud, een graad of twee met een gure noordenwind. Lange tight dus en een mutsje op. Om half negen klonk het startschot. De halve marathon, de wandeltocht en de 63 kilometer startten tegelijkertijd. Je pikt de ultralopers er zo uit. Die hingen achteraan, met een rugzakje en maakten zich totaal niet druk. De halve marathonners stormden meteen de eerste, steile helling op. Op weg naar het stadje Lennep wat uit voornamelijk vakwerkenhuizen bestaat. En heel veel pizzeria’s. Kennelijk zijn ze er daar dol op.

Is it a monster?

Het eerste deel van de route, zo’n beetje de halve marathon, is nog relatief makkelijk. De heuvels zijn nog niet zo steil en de benen nog fris. Met de ervaring van vorig jaar weet ik dat hier doseren het toverwoord is. Wat nog best lastig is. Het lijf voelt nog sterk en je weet dat je over het parcours zou kunnen vliegen. Pas wanneer de halve marathon bij de finish aankomt begint het echt zwaar te worden.

80% van de lopers stopt hier en maar een klein clubje slaat rechtsaf een smal bospaadje in. Daar laten de heuvels pas echt van zich spreken.
Zo tussen 30 en 40 kilometer had ik het moeilijk. Vaak haal ik op zulke momenten steun uit liedjes die me spontaan te binnen vallen. Dit keer liet ik ‘what’s  that coming over the hill, is it a monster?’ door mijn hoofd malen. Niet over nagedacht, het plopte gewoon op. En mij hielp dat.
Al deinend met mijn hoofd rende ik door de bossen waarbij, elke keer wanneer ik bovenaan een heuvel kwam, ik in mezelf moest grinniken.

Dengels

Na een hele marathon kwam ik aan op een atletiekbaan midden in de bossen. Mijn vrienden stonden al op me te wachten (ze hadden me onderweg al een paar keer aangemoedigd). Snel schoven ze wat eten en drinken bij me naar binnen. Heerlijk, alleen kreeg ik de pretzels maar moeilijk weg.

Na een minuut of tien ging ik weer op pad. Het duurde even om weer in een ritme te komen, maar na een paar kilometer verliep dat weer soepel. Ondertussen was het mij opgevallen dat ik telkens stuivertje wisselde met een leuke jongedame. Ein hübsches Mädchen, zeg maar. Ik sneller naar boven, zij daalde sneller af. Op een relatief vlak stuk hadden we even de tijd om wat te kletsen, in een mengelmoesje van Engels en Duits. Na een verzorgingspost raakten we elkaar weer kwijt.

De kilometers regen zich inmiddels aan elkaar en ik begon uit te zien naar het einde. Het werd me inmiddels wel duidelijk dat ik mijn tijd van het vorig jaar niet zou gaan verbeteren. Toen had ik er net wat langer dan zeven uur over gedaan, doel was om dit jaar onder die zeven uur te komen. Dat is niet gelukt, het werd zeven uur en veertien minuten. Mijn vrienden stonden me al bij de finish op te wachten en duwden me een alcoholvrij biertje in de hand. Heerlijk.

Bier en ouzo

Omdat ik nog een nachtje in Duitsland zou blijven slapen (terugrijden was geen optie) hadden ze bedacht dat we net zo goed even ergens konden gaan eten. Dichtbij hen in de buurt kookt een ouder Grieks echtpaar de sterren van de hemel in een ‘restaurant’ wat erg op een kantine lijkt.
Geen menukaart, je krijgt gewoon wat er die dag is klaargemaakt.
En dat smaakt hemels. Lekker een paar biertjes erbij en toen de gastheer hoorde wat ik die dag had gelopen, kwam ie meteen aanzetten met een fles ouzo. Van het huis en het was de bedoeling dat die leeg ging.

Niet echt een ideaal herstelmaal, maar wel erg prettig.
Een mooie afsluiting van een mooie dag.