Ik ben een hardloper. Modder, hoogtes, vieze sloten, met ballast sjouwen, daar zie ik de lol niet van in. Dacht ik. Hoe kwam het dat ik dan toch een uitstap maakte naar de obstacle- en survivalsport?

Met een groep collega’s deden we vorig jaar mee aan een Strong Viking race. Mijn directe omgeving lach in een deuk, dat was toch niets voor mij?! Eens, maar ik ging gewoon mee om het mee te maken. En nu komt ie…

Binnen 5 minuten na de start vond ik het al de gaafste sport die ik ooit gedaan had.

Ik heb een week niet kunnen lopen van de spierpijn, zat onder de blauwe plekken en schaafwonden, maar wat was het tof. Ik bedacht me gelijk dat het waarschijnlijk nog leuker zou zijn als je specifieke techniek en kracht zou kunnen trainen dus ik ging het internet op om een obstacletraining te zoeken. En wat bleek, bij mij om de hoek zat er gewoon één.

Beetje gekke sport

En wat voor één. Ik was er wel 100 keer langs gerend tijdens mijn hardlooprondjes, maar wat een gaaf terrein zat daar verstopt. Superveel hindernissen en een prachtige locatie aan een grote plas (Buddy2sur5). Na een proeftraining was ik verkocht, een beetje gekke sport, maar dit wil ik ook kunnen!

Maar wat is het moeilijk. Het ziet er allemaal zo makkelijk uit bij anderen, maar het viel me echt tegen. Je kunt opeens niks! Oefenen, oefenen, oefenen en sterker worden. Geduld hebben. Doorzetten. En dan lukken steeds meer dingen. Dingen waarvan je eerst dacht dat je ze nooit zou halen, kun je dan soms opeens toch. En dat maakt het ook zo leuk. Je grenzen verleggen, angsten overwinnen en beter en sterker worden. Het mentale aspect bij deze sport is misschien nog wel groter dan het fysieke.

Lachen om jezelf

Soms moet ik zo lachen om mezelf. Ren ik rondjes met een boomstam op m’n schouder. Of een autoband. Sta ik gewoon hout te hakken. Op andere momenten staat het huilen me nader dan het lachen, sta ik doodsangsten uit en vind ik het niet meer zo grappig. Maar hé, nothing grows in your comfortzone.

Ik heb er nu een klein jaar trainen opzitten en vind het echt een toffe sport. Als ik terugkijk op hoe ik begon, ben ik soms gewoon verbaasd over wat ik nu kan. En ik kan nog steeds heel veel niet hoor, maar je moet wat te oefenen hebben ;). Ik ben niet alleen sterker geworden en beter in de techniek, maar ik heb al een stukje hoogtevrees overwonnen en ik weet hoe ik mijn doorzettingsvermogen beter aan kan spreken. Ik heb geleerd dat je soms iets gewoon kan doen ook al durf je niet, ik miep niet meer zo snel over kou of viezigheid en zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze sport kan iedereen op zijn of haar eigen niveau veel brengen denk ik.

En dan is er nog het fenomeen van de bandjes. Als je meedoet aan een survivalrun, krijg je bij de start een polsbandje. Haal je vervolgens een hindernis niet, wordt dit bandje doorgeknipt! Zo wordt een stukje plastic dus opeens iets van waarde ;). Ook mag  je lekker de hele tijd in je handen spugen zodat je meer grip hebt en je krijgt heel veel eelt op je handen. En hoe lelijker die handen worden, hoe trotser je erop bent.

Ik zei toch dat het een gekke sport is.

Ik ben wel benieuwd, naar welke sport maken jullie hardlopers wel eens een uitstapje?

---

Link naar de trainingsclub: Buddy2sur5

Voor het verschil tussen obstacle- en survivalruns, klik hier