Bij mij is het meestal een kwestie van hollen of stilstaan. Ja, tijdens een trainingsloop stop ik wel eens even om uit te puffen of om een riviercruiseschip te fotograferen (een uit de hand gelopen hobby). Maar hier bedoel ik het figuurlijk: of ik stort mij volledig op iets of ik laat het compleet links liggen. Zo ook met het luisteren naar muziek tijdens het hardlopen. Eerst wilde ik er niets van weten omdat ik van mening was dat je je dan te veel afsluit voor en van de buitenwereld. Waardoor je zowel vitale informatie mist van wat er om je heen op weg of pad gebeurt, alsook de mooie muziek van de buitenwereld (vogels, wind in de bomen enz.) niet hoort.
Toen ik mij er eenmaal toch aan waagde, ondervond ik hoe stimulerend muziek terwijl je rent kan zijn. Mits je de juiste klanken uit je koptelefoon laat komen uiteraard*. Ik stortte mij er volledig op, verzamelde zoveel mogelijk toepasselijke nummers op mijn externe geheugenkaartje, maakte speciale afspeellijsten aan in de muziekapp op mijn telefoon en schreef er zelfs een paar blogposts over. Kortom ik was helemaal om en genoot er, muziekliefhebber als ik ben, veel van tijdens het rennen. Tijdens mijn individuele duurlopen gingen de uitverkoren muziekstukken dan ook zeer geregeld mee om mij een hart onder de riem te steken en mij door de moeilijke momenten tijdens het hollen te loodsen.
Ik vond het echter wel steevast een heel gedoe. De telefoon in zo’n onhandige armband op een prettige plek om je bovenarm manoeuvreren. een koptelefoontje dat ook echt blijft zitten, aanbrengen (bij mijn oren om de een of andere reden altijd een probleem!). De muziek op het juiste moment via het lastig te raadplegen telefoonscherm starten en dan maar hopen dat het geluidsvolume niet te hard (want dat irriteert mijn oren) of te zacht zal zijn (je hoort weinig of niets van de muziek). Dat geluidsniveau kan ook nog eens per mp3’tje variëren. Kortom redenen genoeg voor mij om na een aantal keren ‘aanmodderen’ het muziekbijltje er maar bij neer te gooien. Het tweede muziekloze tijdperk trad zodoende in. En dat beviel eigenlijk ook wel prima. Ik ging gewoon weer terug naar de eerder genoemde symfonie van buitengeluiden. Ik bleef dus hollen, maar met de muziek werd het stilstaan.
Tot ik, om onverklaarbare redenen, een aantal weken terug bedacht toch de muziek weer eens een kans te geven. Ik had inmiddels voor weinig centjes een meer geschikt luistersetje van een gerenommeerd merk aangeschaft, dat speciaal bedoeld is voor sporten met muziek komende vanaf de slimme telefoon. En warempel, die hernieuwde kennismaking beviel zo goed dat ik besloot met muzikale ondersteuning mijn vijfde halve marathon te gaan verhapstukken. Dat werd nog een heel gedoe, het verhaal daarover kun je lezen in het wedstrijdverslag op mijn eigen site. Toen maakte ik nog gebruik van een oude telefoon die commando’s van de hoofdtelefoon, zoals door naar het volgende nummer of terug naar het vorige, niet helemaal goed kon verwerken. Inmiddels heb ik een nieuwe smartphone voor dagelijks gebruik en is één model terug nu mijn muziek-ren-apparaat. Deze nog recente Moto kan wel volledig overweg met wat het knopje van de oortjes hem opdraagt. En dat werkt stukken beter en prettiger!
Dat muziek met het goede tempo echt helpt bij het rennen ondervond ik zeer onlangs weer eens, tijdens mijn laatste individuele duurloop van het jaar. Na zo’n 8, 9 kilometer van de geplande 12 had ik het gevoel een beetje moe te zijn geworden. Dus besloot ik even halt te houden en een paar minuten op adem te komen. Ik loop tenslotte voor mijn plezier en weet uit ervaring dat even pauzeren wonderen kan doen voor het hardloopgevoel. Mijn muziekstroom pauzeer ik dan ook meestal zodat mijn oren en hoofd eveneens wat rust hebben. Toen ik mijn ren hervatte, vergat ik aanvankelijk de muziek weer te activeren. Na dat gedaan te hebben klonk spoedig een combinatie van twee nummers van de Amerikaanse Bluegrassgroep ‘Tasty Licks’. Het eerste deel, getiteld ‘Trains’ begint nog redelijk langzaam en wordt gaandeweg iets rapper. Zodra echter de overgang naar ‘Leavin’ Tennessee’ aanvangt, hoor je de instrumenten in korte tijd versnellen naar een fiks tempo. Terwijl ik dus eigenlijk vermoeide benen had, volgden zij die versnelling als vanzelf en schijnbaar moeiteloos. Hierdoor ging ik bijna een kilometer per uur sneller dan even daarvoor. Een waarachtig puike stimulans op die manier.
Een paar weken eerder had ik al een flinke tred met muziek in de oren, toen een van mijn favoriete hardloopnummers begon: ‘Guitar Town’ van Steve Earle in de fantastische uitvoering van Emmylou Harris & The Nash Ramblers. Het tempo van de muziek sloot perfect aan bij mijn passenritme en de opzwepende klanken deden mij nog flinker doorrennen. Het was alsof mijn ritme en dat van de muziek één werden, voor mijn gevoel een paar magische minuten. Ik ging daarbij compleet op in de muziek, hoewel ik drommels goed wist dat ik aan het hardlopen was. Beter dan op dergelijke momenten kan het voor mij echt niet worden! En om nog even door te gaan.
Op hetzelfde live-album ‘At The Ryman’ staat een van de krakers van Bluegrassfenomeen Bill Monroe, getiteld ‘Get Up, John’. Het betreft hier feitelijk een op de bijbel geïnspireerde tekst over Johannes de Doper die voor het een of andere akkevietje naar de rivier de Jordaan moet gaan. Maar als Emmylou zingt ‘Get up John’ en even later ‘I’ll go with you, John the Baptist, this is the day!’, dan geldt dat voor mij als een aansporing om uit de luie mijn stoel te komen en de hardloopkleren en – schoenen aan te trekken. Het vooruitzicht dat Emmylou mij dan gaat vergezellen (best pittig trouwens voor een vrouw van inmiddels 71 jaar!) doet uiteraard extra wonderen voor mijn motivatie :-)
Nog een zeer recent voorbeeld: ik had een duurloop van 11 km gepland en was al aan het einde daarvan, toen de groep Mungo Jerry net lekker aan het ‘Summertimen’ sloeg. Die wereldberoemde ‘shuffle’ paste precies bij mijn passenritme van dat moment. Dat gaf mij een zodanige kick dat ik besloot er nog een extra kilometer aan vast te plakken. Moet ik nog meer voorbeelden geven? Het lijkt mij dat ik mijn punt wel gemaakt heb.
* De juiste klanken benutten is een heel verhaal op zich. Je leest nogal eens dat renners het liefst lopen met geluid dat over zoveel dreunen per minuut bevat. Mijn vrouw noemt dat nog wel eens ‘heipalenmuziek’, maar wat mij betreft mag je het woorddeel ‘muziek’ gerust vervangen door ‘herrie’. ‘Heipalenherrie’ Mijn oren zijn zeer kritisch over wat zij bij hen naar binnen geslingerd krijgen. De herrie die je dus o.a. per strekkende meter online kunt inslaan is aan mij echt niet besteed en zorgt slechts voor onnodige stress en irritatie. Iets wat overigens ook bij gelegenheid kan gebeuren met muziek die mij doorgaans wel kan bekoren. Ook ik loop bij voorkeur met muziek met het gepaste, vlotte ritme, zoals ik hierboven al met een paar voorbeelden heb geïllustreerd. Bluegrass is daarbij mijn favoriete genre: eerlijke, doorgaans snelle muziek gespeeld met uitsluitend akoestische instrumenten. Banjo, mandoline, viool en gitaar spelen daarbij de hoofdrol met steevast een huppelende bas op de achtergrond, die voor het benodigde ritme zorgt. Eigenlijk kan alle goede muziek wat mij betreft dienen als ondersteuning bij hardlopen. Zo heb ik ook een afspeellijst met klassieke orkestmuziek. En als mijn tempo niet in het slop zit of als de benen nog niet te vermoeid geraakt zijn, hoor ik net zo lief een wat langzamer nummer, zoals bijvoorbeeld ‘Train Song’ van Mindy Smith. Als ik de eerste klanken van die song hoor, leef ik altijd een beetje extra op.
De moraal van het hele muziekverhaal: voor mij werkt het! Mooie muziek is altijd prettig om te horen, steevast balsem voor de ziel. En goede muziek met het juiste, snelle ritme kan mij er op de zware momenten echt doorheen slepen, mij op sleeptouw nemen, zo je wilt. Het is dan ook zeker de moeite waard het een keer te proberen, tenzij je in een omgeving rent met te veel en te druk verkeer. En zorg ervoor dat je koptelefoon niet alle omgevingsgeluiden afsluit of eruit filtert, zodat je als het erop aan komt, de meest geschikte reactie op de gebeurtenissen in huis hebt.
