Marathon ervaring – over jezelf tegenkomen…

door 30 mrt, 2019Anja Hoenselaar, Gastbloggers, Hardloopnieuws0 Reacties

SportSport

Met de voorjaarsmarathons voor de deur, denk ik terug aan mijn eigen marathonervaringen. Dit werden er gelijk twee op korte termijn na elkaar. Spoiler alert: beide marathons heb ik niet uitgelopen. Beter gezegd: ik ben nauwelijks gestart. Hardlopen is ook af en toe jezelf tegenkomen en niet te ver doorgaan als het niet gaat. Daarom toch – een soort van – leuk om deze ervaring te delen.

Het idee

Over de afloop later meer. Eerst het begin. Tijdens een familieweekend vertelde mijn zwager dat hij een marathon wilde gaan lopen. Ik vond dat een goed plan, mijn schoonvader en m’n zusje sloten ook nog aan, dus we schreven ons een jaar van tevoren in voor Berlijn. Na het goede nieuws dat we alle vier ingeloot waren, kon de voorbereiding beginnen!

Vol goede moed begon ik de kilometers op te bouwen, maar de voorbereiding verliep niet bepaald vlekkeloos. In februari een operatie (mijn galblaas moest eruit) met langer herstel dan gedacht. Vervolgens nog een oude bovenbeenblessure die opspeelde, ook niet geruststellend. Gelukkig kreeg ik dit, een aantal bezoekjes aan de osteopaat en fysiotherapeut verder, onder controle.

Berlijn

Dan is het zover. Berlijn. Wat een beleving, zoveel mensen! En wat een organisatie! In ons startvak zit de sfeer er goed in, wat bijzonder om daar met zoveel mensen te staan. Als het startschot klinkt duurt het nog een half uur voordat we over de startlijn lopen. Op het parcours iets te druk, dus een beetje slalommen. Na ongeveer 5 km krijg ik last van mijn maag. Honger? Iets eerder dan gepland een gelletje dan maar. Hmm, het wordt er niet beter op, dit is niet goed. Bij de verzorgingspost van 10 km probeer ik een halve banaan. Ook geen succes. Even wandelen dan maar tot de volgende post, daar kan ik een beker thee drinken. Na een paar km wandelen krijg ik opeens ook last van m’n darmen, gelukkig heb ik daarvoor iets meegenomen wat ik kan innemen. Een kopje thee na 15 km, het lopen is al strompelen geworden. Ik kan geen slok drinken meer verdragen. En de maagpijn wordt ook steeds erger. Een marathon lopen zonder te drinken? Nee, dat kan niet, besluit ik. Bij het eerstvolgende metrostation stap ik op de metro terug naar het start/finishgebied. Enigszins jaloers op de mensen die ik met een grote medaille om tegenkom, maar vastbesloten dat dit het enige juiste besluit was voor mij. Via een app volg ik mijn schoonvader en zusje en wacht ze op bij de finish. Supergoed gelopen allebei! Wat een prestatie!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zal ik nog?

Na een paar dagen zijn mijn buikklachten over. En eigenlijk ben ik er nog steeds wel klaar voor. Eén week later probeer ik een duurloop van 20 km; prima. Twee weken later is de marathon in Eindhoven, inschrijven kan nog. Zal ik? Ik heb toch niet voor niets getraind?! In Berlijn had ik gewoon pech, dus ik ga er gewoon voor!

De omstandigheden in Eindhoven zijn perfect: 14 graden, zonnig en een rustig parcours. Vandaag gaat het gewoon gebeuren, ik ga mijn eerste marathon lopen. Maar na 5 km voel ik het weer, mijn maag. Nee joh, Berlijn zit gewoon nog in mijn hoofd, dit zakt zo wel weer weg. Muziekje aan voor de afleiding en lekker doorlopen. Maar dan word ik misselijk en na 10 km heb ik al 3x overgegeven langs de kant van de weg…ik ga even wandelen en eet een banaan. Ik krijg het steeds kouder, zou het dan weer niet lukken? Na even wandelen probeer ik nog een stukje te lopen, maar de maagpijn wordt steeds erger, ik kan nog geen slok water binnenhouden en ik ben nog maar net begonnen. Het zit er gewoon weer niet in. Ik stap uit het parcours en wordt opgepikt door de bezemwagen. Gewikkeld in warmtefolie en een vest van een lieve mevrouw van het rode kruis, word ik teruggebracht naar de start. Jammer, maar het is niet anders.

Deze slideshow vereist JavaScript.

(N)ooit?

Misschien teveel tegenslagen tijdens de voorbereiding, te kort na de operatie, teveel wedstrijdspanning of gewoon pech, wie zal het zeggen. Het op korte termijn opnieuw proberen lijkt niet zoveel zin te hebben dus voorlopig vind ik alles tot de 30 km leuk heb ik besloten. En dan, heel misschien, over een paar jaar wel weer een keer een hele. Heel misschien.

Oja en die zwager door wie het allemaal begon? Die is nooit gaan hardlopen. Misschien wel de slimste van ons ;).

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Aanbiedingen bij webshops

Lees ook

Duizenden kinderen in beweging met de 4 Minuten Loop

Duizenden kinderen in beweging met de 4 Minuten Loop

In samenwerking met Huis voor de Sport Groningen en de Atletiekunie brengen we duizenden basisschoolkinderen in beweging. Het Ren-gooi-spring lespakket biedt vakleerkrachten een handvat voor het lesprogramma op hun school. Elke les wordt afgesloten...

Schrijf je in voor de RunningPlus nieuwsbrief

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niks meer op het gebied van hardlopen!

You have Successfully Subscribed!