Hardlopen geniet al jaren een ongekende populariteit. Eind 2013 schreef ik in een contemplatieve bui de volgende, wellicht wat negatief overkomende, overpeinzing:

Hardlopers zijn rare mensen. Ze proberen hetgeen ze het liefst doen of in ieder geval graag tot heel graag doen, zo snel mogelijk af te handelen en te beëindigen. Sterker nog, ze proberen de tijd dat ze met hun hobby bezig zijn iedere keer weer (een beetje) korter te maken. Dus, in plaats van dat ze, door steeds langzamer te gaan lopen, de bezigheidsduur van hun favoriete tijdverdrijf verlengen, maken ze die steeds maar korter. En ze verlengen de looptijd alleen door de afstand die ze rennen alsmaar groter te maken. Groter en groter maken ze de te verhapstukken afstand totdat deze op een gegeven moment lengtes bereikt waarvan iemand die niet dezelfde hobby heeft zich afvraagt of het nog wel normaal en/ of gezond is.

Wat ook gebeurt is dat hardlopers zo snel klaar willen zijn met hun favoriete hobby dat zij hun lichaam geweld aandoen en ervan over hun nek gaan. Hoe kun je nu gaan kotsen van iets dat je heel erg leuk vindt? Veel lopers roepen ook geregeld dat ze zo moesten afzien, dat het zo zwaar was en eigenlijk niet leuk meer. Hoe kun je het zover laten komen dat je gaat balen van jouw favoriete bezigheid?

Hoe komt het toch dat hardlopers tijdens een loop of direct erna nog wel eens denken of roepen dat dit toch echt de laatste keer was dat ze zo’n afstand gelopen hebben. Of dat ze aan die ene loop toch echt niet meer zullen deelnemen. En waarom komen ze binnen de kortste keren weer op dat voornemen terug en zijn ze bij de eerstvolgende editie toch weer van de partij? Waarom gaan ze onder extreme weersomstandigheden toch deelnemen aan een georganiseerde loop of hun trainingsrondjes doen terwijl ze in dergelijke gevallen zelfs niet eens naar buiten zouden stappen als het niet om hardlopen ging?

Of hardlopers raken, al dan niet tijdens het lopen omdat ze teveel van hun lichaam eisen, geblesseerd en blijven dan toch doorlopen. Ze gaat door op het moment dat de blessure voor het eerst optreedt omdat die pijnen en pijntjes nu eenmaal bij het lopen horen of omdat ze denken dat het allemaal wel meevalt. Of ze gunnen zichzelf geen of te weinig tijd om het lichaam zich te laten herstellen en gaan bij de eerstvolgende geplande training of loop toch gewoon weer van start alsof er niets aan de hand is. Hoe kan het dat hardlopers zichzelf zo overschatten en de mogelijke ernst van hun kwetsuren zo onderschatten.

Tot zover de zaken die renners alleen zichzelf aandoen en waar een ander geen last van heeft. Of het moet de partner, huisgenoot of het familielid zijn dat de geblesseerde moet (helpen) verzorgen. Of de gezondheidszorger die de sportgeblesseerde beroepsmatig dient bij te staan.

Er zijn ook ongemakken of erger waar hardlopers derden mee opzadelen of het slachtoffer van laten zijn. Renners beweren nogal eens dat zij het zo heerlijk vinden om onderweg te zijn, te genieten van waar ze lopen en van wat ze onderweg zien en tegenkomen en verder nergens aan te denken. Waarom zijn ze dan alleen maar bezig om anderen in te halen, voorbij te streven, eruit te lopen, op hun plaats te zetten en hun het licht in de ogen, laat staan hun plaats op de weg, niet te gunnen? Waarom proberen ze met geweld zich tussen andere lopers door te persen, anderen voor de voeten te lopen of van het parcours af te duwen? Waarom blijven ze tot vervelens toe achter andere lopers plakken zodanig dat ze die bijna op de hielen trappen of proberen ze op het allerlaatste moment de ander nog voorbij te gaan? Waarom passeren ze aan de rechterkant terwijl er links op de weg een zee van ruimte is? Waarom blijven lopers op smalle paden doelbewust naast elkaar lopen en versperren ze andere lopers zo de doorgang?

Ik denk dat de mogelijkheden aan antwoorden op al deze vragen legio zijn en dat wij ze allemaal wel kunnen bedenken omdat ze over onszelf gaan. Maar misschien kunnen we het gros van de vragen al beantwoorden door de titel van dit epistel te nemen en daaruit het woord “rare” weg te laten.

In deze bizarre tijden waarin wij leven, in de anderhalvemetermaatschappij als gevolg van de heersende coronacrisis, vindt er een opvallend verschijnsel plaats. Terwijl alle trimlopen, van groot tot klein, vanwege de Regels van Rutte tot nader order zijn geschrapt, gaan er toch meer mensen hardlopen! Omdat ook sportscholen al geruime tijd gesloten zijn en georganiseerde sportbeoefening, al dan niet in teamverband, niet of nauwelijks tot de mogelijkheden behoort, zoeken mensen letterlijk en figuurlijk andere wegen om hun sportieve ei kwijt te kunnen. Daarbij komt dat experts allerwegen benadrukken dat een goede lichamelijke gezondheid en -conditie momenteel extra belangrijk is om in het geval van COVID-19-besmetting een zo groot mogelijke weerstand in huis te hebben. Naast het in de eigen woning uitvoeren van lichamelijke oefening, zijn individuele sporten als fietsen, wandelen en uiteraard hardlopen ideaal om buiten in afzondering te beoefenen. Daarbij schijnt vooral hardlopen extra aan populariteit gewonnen te hebben. En dat terwijl onze sport toch al niet te klagen had over belangstelling, getuige de grote aantallen deelnemers aan de tot voor kort door het gehele land georganiseerde trimlopen en de lopers die normaal gesproken individueel, bij verenigingen of in loopgroepjes hun rondjes plegen te maken.

Daar waar het gros van de middenstanders het in deze tijd moeilijk heeft om kopers over de vloer te krijgen, schijnen hardloopspeciaalzaken heel goede zaken te doen. Bij bepaalde ketens bestond al de mogelijkheid om een afspraak te maken voor bijvoorbeeld een meting om de juiste schoenen te kunnen aanschaffen. Het aantal reserveringen om gegarandeerd op een vastgelegd moment geholpen te worden, schijnt in de maand maart verdubbeld te zijn. Zowel ten opzichte van de maand ervoor, alsook in vergelijking met dezelfde maand van het jaar ervoor. Rentijdschrift Runner’s World wijdt in het meinummer zelfs een artikel aan ‘nieuwe renners’, bekende of onbekende sporters uit andere takken die door de coronacrisis zijn gaan hardlopen. Zijn wij door het heersende virus nu allemaal raar geworden? Of zijn mensen die (gaan) hardlopen en daarbij het walletje bij het schuurtje houden door zich niet te bezondigen aan de rare uitspattingen die ik in 2013 beschreef, helemaal zo gek nog niet?