Leven na een hartinfarct..

Hallo allemaal.

Tsja, waar moet ik beginnen.
Afgelopen week was een week waarin ik weinig heb gedaan maar waarin heel veel is veranderd.Achteraf begon het eigenlijk vorige week woensdag. Om half acht moest er lekker getraind worden, het gaat de laatste periode super goed en de effecten van het trainen bij een atletiekvereniging beginnen steeds duidelijker te worden.Herstel gaat beter dan ooit en de tijden beginnen weer in de buurt te komen van mijn snelste tijden uit het verleden.De halve marathon die ik (inmiddels) twee weken geleden liep is daar een voorbeeld van. Voor het eerst weer onder de anderhalf uur zonder centje pijn en de dag erna weer lekker wezen uitlopen!
—
Deze avond gaat het echter niet zo goed, tijdens het warmlopen krijg ik last van mijn schouders , iets waar ik de laatste tijd vaker last van heb in verband met spanningen en stress.De pijn trekt nu ook wat door naar mijn borst, iets wat ik nog nooit eerder had, maar normaal loop je na enige minuten alles weer los dus ik besluit door te zetten.Het wordt een lastige training waarbij ik voor het eerst bijna constant achteraan loop, gesteund en in de gaten gehouden door een van mijn trainingsmaten.Thuis gekomen en lekker gedoucht verdwijnt de pijn weer snel en de volgende ochtend ben ik het voorval weer zo goed als vergeten.
—
Zaterdagochtend 6 november.Het wordt vandaag een zware dag. Het is namelijk de verjaardag van mijn overleden moeder en we gaan in de middag naar mijn vader om gezamenlijk naar haar graf te gaan en daarna met de familie wat te eten.Spanningen op het werk en het vooruitzicht van deze dag zorgen ervoor dat ik me toch wat gestrest voel.Om wat te ontspannen zet ik een lekker muziekje op en ga een bakje koffie zetten.Ik loop een beetje te geinen met Alex en opeens is daar weer het gevoel van de looptraining maar nu in de 10de macht.Stress denk ik en strompel de trap op naar boven en ga op mijn bed liggen. Vanaf dat moment gaat het serieus fout, iets waarvan ik de ernst op dat moment niet van begreep.De pijn is bijna ondragelijk maar en ik raak wat in paniek, vermoed dat ik begin te hyperventileren en doe mijn uiterste best om alleen maar rustig te blijven en de pijn weg te duwen.Uiteraard denk je aan enig moment aan je hart, maar ik meende dat je dan aan je linkerzijde stekende pijn zou voelen en een zere linker arm zou hebben . Nu deden echter allebei mijn armen pijn en ook heel mijn borst voelde aan of dat er een olifant opzat en dus niet alleen mijn linkerzijde.
Nu een week later begrijp ik het nog steeds niet. Nooit geen benauwdheid gehad tijdens intensief sporten, nooit van mijn leven gerookt of alcohol gedronken, geen overgewicht, cholesterol en bloeddruk bleken achteraf ook gewoon goed te zijn en toch lag ik op bed met een zware hartinfarct.
Ondanks de pijn blijf ik geloven dat het wel weg zal trekken en het komt in eerste instantie niet in me op om de huisarts te bellen. Trouwens, het is zaterdag en dan krijg je een andere, allemaal lastig, we wachten wel af.En 112 bellen, ha! Ik ga me daar een beetje een ziekenwagen laten bestellen, als dat ding eindelijk hier is dan zal je zien dat het inmiddels beter gaat, en dat is dan een blamage! Lekkere sportman! En ik moet straks nog weg, ga iedereen niet op stang jagen.Zomaar wat flarden uit je gedachten, soms neem je beslissingen op basis van gevoel en niet op basis van verstand.
Uiteindelijk, na dik 4 uur, besef ik dat ik het niet meer vol ga houden en laat ik een diep en diep ongeruste Monique dan maar de huisartsenpost bellen. De assistente onderschatte waarschijnlijk net als ik de ernst, want ze stelde voor dat Monique even langs het ziekenhuis zou rijden. Zo gezegd zo gedaan!Maar eenmaal binnen raakt alles in een stroomversnelling, de huisarts heeft maar 1 blik en 1 vraag nodig en weet direct wat er aan de hand is en voor ik er erg in heb wordt ik met gillende sirenes naar Rotterdam gereden.Na een dikke vijf uur na het begin lig ik op de operatietafel waarbij er met spoed twee aders gedotteerd worden en van stents voorzien. Een derde ader is op het randje maar deze wordt voorlopig overgeslagen omdat het mogelijk teveel tegelijk is voor mijn hart.Met dezelfde ambulance en gillende sirenes wordt ik vervolgens weer terug naar Dordrecht gebracht en naar de hartbewaking geplaatst.
—
Zo! Zomaar even een dag uit je leven, een leven wat opeens helemaal op zijn kop staat.We zijn inmiddels een week verder en nu ik weer thuis ben begint het allemaal een beetje een plaats te krijgen.De doctoren hebben in eerste instantie geen idee hoe het zo ver is kunnen komen.Van alle “gevaarlijke” dingen waarvan je het aan je hart kan krijgen heb ik alleen de factor spanningen/stress, maar van stress alleen krijg je geen hartinfarct. Het is dus ook heel aannemelijk dat het “gewoon” in mijn genen zit, ook al omdat nu blijkt dat het aan mijn vaders kant vaak is voorgekomen (wel op veel latere leeftijd)Het feit dat er heel erg veel tijd zat tussen infarct en operatie is niet gunstig. Ik lag na dik 5 uur op de tafel, waarbij 6 uur als maximaal haalbaar voor zo’n ingreep wordt gezien.De cellen van je hart die te maken krijgen met de infarct sterven namelijk direct af en hoe langer het duurt hoe groter de schade wordt. In december zal door middel van een inspanningstest worden bepaald hoeveel pompkracht ik moet inleveren en waarschijnlijk weet ik dan ook wat meer over mijn toekomstige mogelijkheden en onmogelijkheden. Ook zal dan bekeken worden of ik nog voor de derde slechte ader gedotterd moet worden of dat medicijnen alleen voldoende zijn.
—
Vijf soorten medicijnen (waarvan 4 levenslang), revalidatie en fysio zullen mij moeten helpen om weer de oude te worden.Sommige dingen die voor mij heel erg belangrijk zijn zullen heel misschien over zijn, maar de allerbelangrijkste dingen vragen nu vooral om aandacht.En die aandacht heb ik nu hard nodig want het is onvoorstelbaar wat er met je lichaam en geest gebeurd na zo’n akkefietje.Vanochtend stond ik iets te snel naast mijn bed, denkende dat het na een week wel weer zou gaan, maar nu, een paar uur later, ben ik nog steeds niet hersteld van de pijn in mijn benen die ik daarbij kreeg en dat is slecht te verteren door de sportman die ik “vroeger” was.En ook de emotionele kant is pittig, stemmingen wisselen elkaar razend snel af en bij het minste of geringste zit ik te huilen. Zelf een slechte vertolking van een liedje bij TVOH was al voldoende om mij hard aan het huilen te krijgen!
Het is nu al een heel verhaal geworden dus voor nu ga ik er mee stoppen.Wil jullie allemaal bedanken voor alle aandacht die ik krijg, is erg fijn! Ook de berichtjes voor Monique zijn heel fijn, ik hoef alleen maar te herstellen, maar zij heeft alles moeten aanzien, zit geweldig in de rats voor de toekomst en heeft daarbij ook nog haar eigen lichamelijke problemen met haar hernia.
Vrienden, tot snel!

—
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en ben ik hard mijn best aan het doen om weer wat op te krabbelen.Iedereen die ik spreek zegt dat het een lange weg wordt en inmiddels ben ik daar zelf ook wel achter. Naast de krachteloosheid van mijn benen vecht je ook geregeld tegen angsten. Als je ook maar iets voelt rond je hart ( en daar voel je nu ineens veel meer) dan krijg je meteen allerlei enge ideeën. En dat krijg je natuurlijk weer vooral in de nacht als je niet in slaap kan komen.
Maar goed, de eerste rekenen van herstel dienen zich aan dus dat is zeer goed nieuws. Vandaag heb ik al 700 meter gewandeld, het is wel erg zwaar maar ik heb het toch maar mooi gedaan.Nu ga ik verder werken aan de conditie en dan maar hopen dat straks de hartschade mee blijkt te vallen.Groetjes!
Beste vrienden en vriendinnen,Vandaag heb ik bezoek gehad van twee van de kanjers van dit forum en ze hadden namens jullie een schitterende fruitmand bij zich.Heel erg tof en heel erg lief van jullie. Ik moet bekennen dat ik in het begin wat traantjes moest laten toen we met elkaar zaten te praten, maar gelukkig hebben we ook veel gelachen.Fysiek moe, maar tussen de oren weer lekker opgeknapt ben ik er even voor gaan zitten en heb me laten vereeuwigen met jullie geschenk.
Nogmaals bedankt (ook namens mijn vrouw)

Marcel Liefbroer