Collegablogger Jaco Rip gaf er een mooi voorbeeld van in het verslag van zijn deelname aan de marathon van Eindhoven. In verband met de hoge temperaturen werd de lopers vooraf door de organisatie op het hart gedrukt om de eindtijd die men in het hoofd had te laten varen, oftewel los te laten.

In artikelen over het plezier beleven aan hardlopen, wordt vaak benadrukt dat het genieten van wat je onderweg ziet en meemaakt belangrijker is dan het zo hard mogelijk gaan en het behalen van een snelle tijd of zelfs een persoonlijk record. Zelf heb ik daar in mijn blogs meer dan eens over geschreven. Aangezien ik nooit een erg rappe loper ben geweest, is het ook niet meer dan logisch het meedoen belangrijker te vinden dan het winnen. Dat laatste is mij tot op heden nog niet overkomen, zelfs niet bij de allerkleinste loopjes. En ik zie het ook niet zo gauw meer gebeuren.

Toch ben ook ik doorgaans wel bezig met tijden en snelheden en vergelijk ik mijn huidige resultaten regelmatig met die van pakweg vijf jaar geleden. Ik kan dan alleen maar constateren dat ik steeds langzamer word. Hardloopvriend en collegablogger Peter de Haan heeft in verband hier zo fraai het etiket ‘Andere tijden sport’ op geplakt, zijnde prestaties uit het verleden waaraan je nu niet meer kunt tippen. En toch grijp je daar vaak naar terug en wens je dat je weer zo snel kunt zijn als toen. Om een voorbeeld te geven: vijf tot zes jaar terug haalde ik tijdens mijn duurlopen moeiteloos de 11 km per uur. Heden ten dage kost het mij geregeld een behoorlijke inspanning om de 10/uur aan te tikken, laat staan langere tijd vol te houden. Mijn vermoeden is dat dit feit veroorzaakt wordt door een drietal zaken. Ten eerste word ik een dagje ouder, ik heb inmiddels mijn zestigste verjaardag gevierd. Ten tweede is mijn lichaamsgewicht ondanks het tweemaal per week rennen met een aantal kilo’s toegenomen en als derde en laatste punt doe ik eigenlijk onveranderd lange, langzame duurlopen. Van alle drie word je naar men zegt alleen maar langzamer!

Ik zie mijzelf zo ongeveer als een trailrunner op asfalt. Bij het lopen op on- of halfverharde sporen in de natuur zijn tijd en snelheid absoluut niet belangrijk maar gaat het om het lekker bezig zijn met het voortgaan en het in je opnemen van wat je om je heen ziet. Tussendoor halt houden en nog meer genieten is daarbij eerder regel dan uitzondering. Er zijn veel te weinig van dit soort paden in mijn directe omgeving beschikbaar en ik houd er niet van einden te reizen om lekker te kunnen hollen. Dus ik ben aangewezen op de verharde wegen en paden in mijn nabijheid. Tevens ben ik, zoals ik in mijn vorige verhaal al vermeldde, een aanhanger van de stelling dat de mens een geboren hardloper is, die in vroeger tijden op die manier zijn kostje bij elkaar scharrelde. En toch loop ik nooit zonder GPS-horloge, let ik steevast op mijn tijd per afgelegde kilometer en mijn uursnelheid en wil ik mijn loop het liefst zonder pauzes afronden. Dat zit er nu eenmaal ingebakken, dat is een gewoonte die je lastig van je afschudt. 

Met het klimmen der jaren en het afnemen van mijn snelheid, denk ik er weleens aan die zaken eens en voor altijd los te laten. Maar dat is dus eenvoudiger gezegd dan gedaan! Want als hardlopers onderling ben je, ondanks dat je medelopers van iedere aanleg en ‘status’ (meestal degenen die langzamer zijn dan jij) gewoon in hun waarde laat, toch voortdurend bezig met het tegen elkaar afzetten van eindtijden en snelheden. En zeg nu zelf, wat is er fijner dan wanneer je weet of merkt dat je de ander kunt bijhalen en je hielen kunt laten zien. Er dus kunt uitlopen. Dat gegeven motiveert je als hardloper toch enorm!! Ook merk ik vrijwel iedere keer bij een trimloop dat ik meer, d.w.z. sneller en verder, kan dan wanneer ik alleen aan het lopen ben. Kan alleen maar omdat ik dan met meerdere lopers op hetzelfde moment dezelfde kant opga. Dat motiveert je als hardloper, bewust of onbewust, simpelweg enorm.

Bovendien realiseerde ik mijzelf laatst weer eens wat ik eigenlijk al veel langer wist: hoe langzamer ik ren, hoe sneller ik vermoeid raak. Dat pleit er dus voor om te blijven pogen er (op zijn minst enige) snelheid in te houden, om nog altijd te streven naar het verbeteren van mijzelf. En daar is het gebruiken en tijdens het lopen goed in de smiezen houden van een gps-horloge een uitstekend hulpmiddel bij. Hoewel het lopen op gevoel uiteraard ook absoluut niet verkeerd is. Aan het proberen een loper of loopster die je in de verte of wat dichterbij vóór je ziet, bij te halen en voorbij te steken is echt niets verkeerd. Integendeel, op zo’n moment komen er steevast onvermoede krachten in je los, blijk je over veel meer reserves te beschikken dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden. Met dat alles kan mijn conclusie dan ook alleen maar zijn: als het veel te warm is om te rennen of als je benen op een slechte dag sowieso niet willen, is het misschien verstandig om snelheid en tijd los te laten. Maar op de (hopelijk) meeste, goede momenten, gewoon flink vasthouden die drang om te willen presteren.