Het was totdat ik de marathon van Chicago had gelopen nooit een vooropgezet plan. Toch liep ik afgelopen zondag mijn laatste world marathon majors (WMM) in Londen. Het was tevens mijn tiende marathon (ik liep naast deze zes nog vier andere marathons in de afgelopen 3,5 jaar). Ik ben nu één van de ongeveer 5000 mensen in de wereld die deze speciale medaille heeft en mag mij daarmee Six Star Finisher noemen. In Nederland zijn op dit moment slechts 70 lopers die deze titel en de bijbehorende enorme plak hebben mogen ontvangen.

Ik ga mijn eigen feestje niet bederven door bovenmatig kritisch te zijn maar voordat ik overga tot jubelen over de fantastische race die ik mocht beleven in Londen en hoe het is om six star finisher te zijn, voel ik toch sterk de behoefte om twee inzichten te delen. Om de titel Six Star Finisher te krijgen, moet je de volgende marathons voltooien: NYC, Bosten, Chicago, Berlijn, Tokyo en Londen. Dit zijn vrijwel allemaal verre, kostbare bestemmingen. Dat maakt dat het niet voor iedereen is weggelegd om de world marathon majors te lopen. Ik krijg geregeld te horen hoe knap het is, wat ik heb gedaan. Dat is een mooi compliment wat ik graag accepteer maar wel met de kanttekening dat iemand die zes keer Rotterdam loopt, een net zo mooie prestatie neerzet. Een volgend kritisch punt: deze set van marathons is in mijn ogen wèl een prestatie als je in acht neemt dat de marathon van Boston er onderdeel van is. Dit is een marathon waar je eigenlijk alleen aan mag deelnemen als je je ervoor kwalificeert. De kwalificatie eisen zijn scherp en daardoor niet voor iedereen haalbaar. Hoewel ik weet dat andere six star finishers mij er niet om zullen waarderen, kan ik niet ontkennen dat ik het jammer vind te weten dat een behoorlijk deel van de (Nederlandse) Six star finishers zich niet gekwalificeerd heeft voor Boston maar via een andere weg toch van start ging bij deze prestigieuze race. Zelf had ik het nog gaver gevonden als iedereen zich echt gekwalificeerd had waardoor de titel iets extra’s representeert. Ik vind hardloopster Gaby een mooi voorbeeld van hoe het naar mijn idee zou moeten gaan. Zij wilde heel graag de 6 majors voltooien maar Boston was een tijd een brug te ver voor haar. Ze heeft samen met haar trainer keihard gewerkt en wist zich daardoor vorig jaar te kwalificeren voor Boston 2019, die ze onlangs glansrijk liep. Als zij in de toekomst six star finisher wordt, heeft dit een gouden rand.

Met deze gedachten was ik in maart, na de Tokyo marathon helemaal niet bezig. Dat was mijn negende marathon en mijn vijfde van de 6 WMM marathons. Slechts acht weken had ik om te herstellen en mij opnieuw voor te bereiden op de ruim 42 kilometer die ik in Groot-Brittannië zou afleggen. Omdat ik in Japan onverwacht een prachtig PR van 3:15:17 liep, had ik voor Londen geen tijdsdoel. Heel blijven en hem uitlopen was het enige dat ik moest zien te bereiken. Dat heel blijven lukte waardoor ik afgelopen vrijdag 26 april met mijn voltallige gezin plus mijn moeder en haar tweelingzus het vliegtuig kon pakken. Wat een rijkdom om dit enorme hoogtepunt in mijn lopers-carrière met hen te kunnen delen! Vooral het feit dat onze kinderen erbij konden zijn, maakte mij heel gelukkig.

Net zoals naar Tokyo, reisde ik met een groep van Tui Sports naar Londen. Omdat je enorm veel geluk moet hebben om ingeloot te worden voor deze marathon voelde ik mij extra dankbaar dat ik mee mocht. De reis verliep vlot net zoals het ophalen van onze startnummers  en inchecken in ons hotel. Wel merkte ik meteen dat het anders zou zijn dan voorheen. Ik was nu niet alleen hardloper maar ook moeder. Mijn vorige marathons waren verkapte stedentripjes met Eelco. Ik kon mij zodoende volledig op de race en voorbereiding daarop richten maar ook op de plaats van bestemming en op Eelco; er was tijd om weer echt even samen te zijn. Nu was ik bezig met de vraag of de kinderen (en mijn moeder en tante) het ook naar hun zin hadden, of het niet saai was voor ze of dat iets wellicht te lang duurde.

Vrijdag vloog verder voorbij. Zaterdag begon met een losloop rondje met de Tui-groep waarbij ook Eelco aanhaakte. Mijn benen voelden goed, ik had echt enorm veel zin in de volgende dag! De weersomstandigheden zouden perfect worden; lekker koel en vrijwel geen regen met een licht briesje. Beter kon niet! Het grootste deel van de dag brachten we door in een hop-on-hop-off dubbeldekker zodat ik weinig kilometers hoefde te maken en we toch veel van Londen konden zien. Terwijl we op die manier ook een groot deel van het marathonparcours aflegden, besefte ik weer eens dat 42,195 kilometer toch echt wel een takke-end is. Telkens verbaas ik mij er opnieuw over dat ik dat niet vind als ik de afstand hardlopend afleg maar wel als ik in een auto zit. Of nog erger: als je de afstand fietst. Mijn moeder, tante en kinderen keken hun ogen uit maar ook Eelco en ik genoten van de rit ondanks het feit dat we vroeger beiden in Londen gewerkt hebben en de stad daardoor aardig kennen

En dan gebeurt er iets dat deze mooie trip totaal had kunnen bederven. Als we die zaterdagavond besluiten te eten in een restaurant tegenover het hotel staat er plotseling een vrouw naast mij terwijl ik de menukaart voor onze dochter vertaal. Ik heb wel gehoord dat Eelco (die verderop naast mijn moeder aan tafel zit) iets in het Engels tegen iemand zei maar wat er precies speelde, heb ik niet meegekregen. Nu kijk ik plotseling in het gezicht van een slecht verzorgde jonge vrouw. Ze heeft een blik in haar ogen die mij een rotgevoel geeft. Ze vraagt om geld terwijl ze tegelijkertijd een briefje boven tafel voor mij houdt. Intuïtief zeg ik tegen haar dat ze weg moet gaan. Ze praat door en beweegt beide handen met het briefje weer boven tafel. Ik sla haar handen weg en zie dan dat ze probeerde mijn telefoon en/of portemonnee te stelen. Het personeel van het restaurant grijpt dan pas in en stuurt de vrouw en haar compagnon die ik niet eerder opgemerkt had weg. Eelco wil een verhaal tegen mij afsteken over hoe dom het van van mij is om mijn spullen zo neer te leggen als mijn moeder vraagt waar zijn telefoon eigenlijk is. Eelco zoekt overal maar komt snel tot de conclusie dat zijn telefoon maar ook zijn credit cards, rijbewijs en pinpassen weg zijn. Hij rent naar buiten, ik sprint achter hem aan. Ik loop door tot een metrostation, kijk bij diverse andere restaurants naar binnen en loop zelfs een stuk door het nabijgelegen Regent’s Park maar de dieven zijn verdwenen. Als ik mijn familie later weer zie in ons hotel hoor ik dat Eelco ze ook niet heeft gevonden. Terwijl mijn moeder en tante met de kinderen gaan eten, slaan wij aan het bellen om alle bankpassen te blokkeren. Via internet proberen we de telefoon te traceren maar hij is uitgezet waardoor dat niet meer lukt.

Pas laat kunnen Eelco en ik ook nog snel wat eten. De stemming is omgeslagen. We proberen allemaal te zeggen dat er ergere dingen op de wereld zijn en dat we deze gebeurtenis niet ons weekend laten bederven maar leuk is anders. Pas om 22.30 kan ik in onze hotelkamer mijn marathon gaan voorbereiden. Ik voel mij moe en verdrietig. Ook voel ik stress in mijn schouders. In plaats van een avond voorpret beleven met mijn familie moet ik nu snel checken of alles voor morgen klaar is. Onze kinderen liggen bij mijn moeder en tante op de kamer, ik hoop dat zij al slapen. Zelf word ik met terugwerkende kracht boos op de dieven. Terwijl Eelco hard snurkt probeer ik te denken aan de zin die mijn moeder vroeger altijd zei: “als je ligt dan rust je ook”. Tegen 01.30 val ik in slaap…

Om 6 uur ben ik weer wakker. De wekker is niet gegaan maar ik heb een paar rusteloze uurtjes gemaakt en ben nu katerig zonder alcohol gedronken te hebben. Ik maak mij klaar om de bus naar het startgebied te pakken en besluit dat hoe moe ik ook ben, ik de dieven niet mijn marathon laat stelen. De hele zaterdagavond blokkeer ik in mijn hoofd. Ik focus op vandaag. Op de dag waar ik zo lang naar heb uitgekeken! Vandaag mag ik mijn laatste World marathon Major marathon lopen, mijn tiende marathon en dat nog wel in Londen: de marathon die het moeilijkst is als het gaat om er ‘binnen te komen’. Ik zeg Eelco gedag, hem zal ik later zien langs de route waar hij samen met de rest van mijn familie zal staan. Opgetogen ga ik naar de ontbijtzaal waar ik Kelly en Marianne vind. Met Kelly heb ik al langer contact, sinds we beide weten dat we Londen mogen lopen is dat intensiever geworden. Voor haar is het de eerste marathon, ze vindt het hartstikke spannend wat logisch is. De Belgische Marianne loopt hier haar vijfde. De afgelopen dagen hebben we elkaar geregeld gesproken, samen gegeten en de expo bezocht. Nu zullen we het laatste aanloopje naar de start ook met elkaar beleven.

Het lange wachten op een festival-achtig terrein breekt na een behoorlijk lange busrit voor de zoveelste keer aan. De rijen voor de dixies, proberen een koffietje te scoren, korte gesprekjes met andere lopers, de laatste voorbereidingen op de race… het hoort bij het marathon-ritueel waar ik zo van houd. Net zoals mijn gewoonte om heel ontspannen te zijn tot een zeker moment. Dan wil ik ineens naar het startvak en mij afzonderen van anderen, even bezig zijn met waar ik  ben en wat ik er kom doen. Dit keer sta ik in de voorhoede van de blauwe start. Vijf minuten voor mij gaan onder andere Eliud Kipchoge (WR-houder op de marathon) en Sir Mo Farah van start, dat idee alleen al bezorgt mij kippenvel. Boven ons vliegt een helikopter om de start te filmen. Ik voel dat ik moe ben van de afgelopen avond en nacht maar schuif de vermoeidheid gauw weer aan de kant. Nog snel een bliksembezoek aan een dixi en dan lopen naar de startstreep. Ik ben hem al gepasseerd als ik mij realiseer dat ik ben begonnen: marathon tien, mijn zesde en laatste major: daar ga ik!

Een tactiek of schema voor deze marathon heb ik niet. Mijn trainer Tiny heeft mij de vrije hand gegeven. Ik heb besloten volledig op gevoel te lopen alhoewel ik mijn horloge wel gestart heb zodat ik de race naderhand kan registreren. Ik schiet weg, mijn start is meestal te snel maar daar maak ik mij voor één keer eens geen zorgen over: dat is het voorrecht van een bijna-six-majors-finisher vind ik. Dit is mijn feestje, ik mag het helemaal doen zoals ik het wil. Het parcours is smal, druk en al snel komen er vluchtheuvels. Ik haal in en haal in. Vaak kan ik er niet langs, ik vraag mij op een zeker moment serieus af of je bij hardlopen in the UK soms rechts in moet halen net zoals bij autorijden. Maar ook aan de rechterkant of zelfs door het midden blijft het lastig. Ik vergeet bijna te genieten.

Er is veel publiek dat enthousiast aanmoedigt, zelden heb ik een drukkere marathon meegemaakt, zowel op de weg als erlangs. Ik geniet met volle teugen! Soms zie ik een verklede loper. Bij deze marathon zijn er namelijk altijd een aantal lopers die een officieel Wereld Record willen lopen. Zo zie ik een kok met een pan maar ook een jongen met een voetbal onder zijn arm, een man die als bungalowtentje rent, drie mensen die samen een teckel zijn en zelfs de Big Ben die ik later via allerlei kanalen terugzie omdat hij bij de finish vast bleef zitten. Ze bieden grappige afleiding.

Heel bewust denk ik terug aan de marathons die ik afgelegd heb om hier te mogen lopen. Die van NYC waar ik een marathoner werd, Rotterdam die niet meetelt voor de 6 WMM maar die wel fantastisch was, Berlijn die ik het minst leuk vond, Boston: de grote klassieker die mij nederig maakte, Sneek die ook niet meetelt maar waar ik Sieta’s haas was en het mij en Stefan lukte haar een sub 4 te laten lopen, Amsterdam: ook geen WMM maar wel mijn stadje waar ik met Erik een nieuw PR liep en finishte in het olympisch stadion, Kopenhagen: ook geen WMM en die ik liep omdat ik uitgeloot was voor Londen maar die zeer de moeite waard bleek te zijn, Chicago waar ik met mijn vriendin Joke heb mogen genieten van mooie dagen en een gave race, en dus nog maar acht weken geleden mijn mooiste marathon tot nu toe (en misschien wel voor altijd): Tokyo waar ik dus die voor mij ongelooflijke tijd liep van 3 uur 15 minuten en 17 seconden.

Net zoals in Tokyo lach ik hier voortdurend, ik ben weer echt aan het genieten. De dieven en het slaapgebrek voel ik niet meer. Het lijkt wel alsof nare gedachten bij mij direct verdwijnen als ik mijn hardloopschoenen aantrek. Ik kijk uit naar het 18 kilometerpunt omdat mijn familie daar zal staan. De kilometers schieten voorbij, vanaf 17 kilometer kijk ik alert vooruit: waar is die Tui-vlag waar ze bij zullen staan? Ondertussen neem ik netjes mijn gels waarop mijn vriendinnen Joke en Marjolein mooie teksten hebben geschreven vergezeld door een zilveren ster. Op de foto’s achteraf is het niet te zien maar het parcours is nog altijd erg druk, heel soms kan ik in mijn ritme lopen maar veelal is het inhalen. Tijdens de eerste 21 kilometer blijk ik 3618 lopers ingehaald te hebben, slechts 24 lopers haalden mij in: ik heb het dus druk gehad.

oh! een spandoek!

Eindelijk zie ik de Tui-vlaggen! Ik loop op dat moment in het midden van de weg terwijl mijn familie aan de linkerkant blijkt te staan. Ik kijk om mij heen en begin naar links te koersen. Eerder dan dat zij mij zien, zie ik hen: onze kinderen, Eelco, mama en mijn tante Ingrid. Ze hebben een spandoek gemaakt maar ik kan niet lezen wat er precies op staat, dat blijft dus een verrassing voor later maar het idee dat ze dit gedaan hebben ontroert mij. Omdat mijn eindtijd dit keer niets uitmaakt, stuif ik op onze kinderen Morritz en Jalou af en geef ik ze een kus, heerlijk om dit te kunnen doen. Blij ren ik verder in de wetenschap dat ze er over 12 kilometer weer staan.

Nu kom ik op het punt dat ik mijn playlist aanzet. Het werkt meteen want eerlijk gezegd voelde ik mij weer een beetje moe worden maar met mijn lievelingsnummers gaat het al snel veel makkelijker. Bij 20 kilometer hoor ik ongelooflijk veel herrie vlak voordat ik rechtsaf moet slaan. Eenmaal om de hoek rijst plotseling de iconische Tower Bridge in volle glorie voor mij op. Ik ren gewoon over THE tower Bridge in Londen! Het is zo overweldigend dat ik er spontaan van moet huilen. Dit is absoluut één van mijn mooiste marathon momenten. Omdat hyperventilatie en hardlopen slecht samen gaan, beteugel ik mijn emoties en neem ik dit gevoel zo goed mogelijk in mij op. Wat een race, wat een voorrecht om hieraan deel te mogen nemen!

Ik loop inmiddels op een lange rechte weg met links van mij dranghekken die ons scheiden van de ‘terugweg’ waar ik straks over zal lopen. deze terugweg is helemaal leeg. Ik vraag mij af waarom. Zijn de elite lopers al gepasseerd? Zodra ik hierover nadenk zie ik het serene gezicht van wereldkampioen Eliud Kipchoge in de verte in tegengestelde richting op mij afkomen. Het gezicht dat ik nog ken van toen ik samen met Marjolein onze vriendin Joke supporterde in Berlijn. Onverwacht stonden we toen oog in oog met hem vlak voor zijn start. Nu rent hij mij op hoge snelheid tegemoet met zijn zwarte lichaam in een spierwit/Oranje shirt met witte armstukken. Ik begin als een groupie te gillen en te klappen. Ik ben niet de enige, mijn mede-runners gaan ook helemaal uit hun dak. Het is alsof we gillende meisjes zijn die hun favoriete popster onverwacht tegenkomen. Eliud rent helemaal zen door terwijl ik vol extra adrenaline mijn weg vervolg. Kort daarna passeert Sir Mo Farah die voor the UK uitkomt ons. Nu wordt het Britse publiek helemaal gek. Wat fantastisch om dit mee te mogen maken. Deze marathon stijgt acuut in mijn lijst van favorieten!

Totdat ik het 30-kilometerpunt en mijn familie bereik, deel ik mijn tijd op in momenten waarop ik water mag drinken of gel mag nemen. Zo vliegt de tijd voorbij en zie ik iedereen al snel voor een tweede keer. Wederom kus ik de kinderen en neem ik de tijd om even wat tegen ze te zeggen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe bijzonder het is dat zij erbij zijn. Eelco kijkt mij gedreven aan, lijkt mij zo snel mogelijk weer aan het rennen te willen hebben. Ondanks het lawaai waardoor ik hem niet kan horen, lijkt het erop dat hij vindt dat ik uitstekend aan het lopen ben. Ik probeer ook met mama en Ingrid oogcontact te zoeken: zo geweldig dat ze er zijn om dit alles met mij mee te beleven.

Ik vertrek voor de laatste 12 kilometer. Omdat ik wat kramp-beginselen voel in mijn voet en omdat ik vind dat ik mijn Hedwig-loopt-hard-show nu wel gehad heb, besluit ik mijn tempo wat te vertragen. Ik voel tot mijn schrik buitengewoon veel zout op mijn gezicht. Later hoor ik dat veel lopers dat hadden, waarom is mij een raadsel vooral omdat het voor mij nieuw is. Omdat een dierbare vriendin onlangs door hitte bevangen raakte bij een marathon, ben ik nu extra voorzichtig. Dat wil niemand meemaken, zeker niet als je kinderen en andere geliefden in de buurt zijn. Weer lopen we op een lange rechte weg. Aan de andere kant van de dranghekken hebben veel lopers het zwaar. Ze staan stil, rekken en strekken. Ik ben niet meer super scherp en denk daardoor dat ik dat deel van het parcours nog moet lopen. Wat staat mij in Gods naam nog te wachten als die lopers zo kapot aan het gaan zijn?

En wat moet ik nog vreselijk ver als ik dit hele stuk ook nog terug moet lopen! Als ik een bordje zie waarop staat dat we nog 5 kilometer te gaan hebben, dringt tot mij door dat ik het gedeelte met de moeilijk lopende lopers al gehad heb! Zij moeten nog een heel eind, ik nog maar een stukje.

Dan herken ik ook de buurt waar ik loop: we naderen Buckingham palace! Mijn muziek begint mij te storen dus zet ik mijn playlist opnieuw aan: aan het begin staan de beste nummers. De laatste mijl loop ik voor mijn vriendin die de heath stroke opliep bij haar marathon. Zij heeft daardoor haar laatste mijl amper meegekregen. Ik denk aan haar, en aan onze andere vriendin die tegelijk met mij in Dusseldorf haar marathon loopt. Ze gaat haar droom daar verwezenlijken: sub 4 uur lopen, ik weet het zeker! Het parcours is nu heel breed en leeg. Alsof het zo moet zijn speelt op Spotify ‘into the future’ van Chefs Special, het is het nummer van mij en Morritz, ik speelde het in Tokyo drie keer. Dat ik zal finishen op dit nummer vind ik te gek! Nog 800 meter, nog 500 meter, nog 400 meter. Het besef dat ik bezig ben aan de laatste meters van een enorm avontuur dringt bij mij binnen. Nog 200 meter en dan finish ik. De sluizen gaan open. Ik huil.

Door mijn tranen heen zie ik de tijd die ik gelopen heb. Er moet iets niet kloppen: 3:16:14?!!! Hoe is het mogelijk? Lange tijd probeerde ik 3:20 te lopen en nu loop ik binnen twee maanden twee maal onder dit doel! Ik geloof mijn ogen niet. Ik krijg mijn Londen marathon medaille en niet veel later de 6 world marathon majors medaille. Hij is huge! Op alle mogelijke manieren poseer ik met mijn pronkstukken maar eigenlijk heb ik haast want ik wil naar mijn familie

Zodra ik het finishers-gebied verlaten heb, zie ik ze. Morritz en Jalou vliegen op mij af en ik op hen voor zover dat nog gaat. Ik knuffel ze en moet weer huilen. Het maakt niet uit. De kinderen vragen bezorgd of het tranen van geluk zijn. Intens blij bevestig ik hun vermoeden. Ook Eelco, mama en Ingrid kus en omhels ik.

Nu ben ik een six major marathon finisher.

Is dat belangrijk? 

Nee. Ik vind het leuk. Ik voel mij een bevoorrecht mens dat ik ze heb mogen lopen. Er zijn honderden, misschien wel duizenden marathons op de wereld. Sommigen wellicht net zo mooi of mooier dan de zes die uitverkoren zijn onderdeel te zijn van deze competitie. Mijn honger naar marathons lopen is niet gestild, ik loop dus gewoon door. Mijn eerstvolgende is in het najaar in Amsterdam. Er staan nog vele avonturen op mijn wish list zoals de arctic marathon, de two oceans marathon en een marathon waar dan ook in Australië.

En toch, ondanks al mijn relativeringen, is het gewoon gaaf! Het was een prachtig avontuur dat ik voor geen goud had willen missen!